=Dinsdag, 2 oktober 2007= We staan op met uitzicht op een rustig meer, LAGO ORTA . Aan de overkant van het meer ligt een grote heuvel SACRO MONTE . Meer naar rechts zie je hoge heuvels met her en der villa's en dorpjes. Het lijkt op het landschap van minitreintjes in Zwitserland of Zuid Duitsland. De zon is nog verborgen achter een bergtop maar beschijnt wel de overkant. Vanaf de straatweg tien meter achter ons komt een oorverdovend lawaai. Het lijkt wel of de vrachtauto's onze camper komen binnenrijden. Vreemd genoeg zijn diezelfde geluiden in de middag normaal en komen ze niet zo storend over als vroeg in de ochtend. Het lijkt wel alsof de geluiden in de loop van de dag verzachten. Valt ook op met vogelgeluiden. Vroeg in de ochtend is het een geweldig lawaai van snaterende, fluitende, zingende en koerende vogels. Later op de ochtend hoor je het wel maar vallen de vogelgeluiden in het niet bij het stadsrumoer. Vandaag veel vogels, geen muggen maar wel wespen en vliegen. Een Duitse mevrouw met wie ik een praatje maak bij de afwas vertelt dat de Duitsers nu herfstvakantie hebben, waardoor de camping vol staat met Duitse nummerborden. Ze woont aan de BODENSEE en is binnen 5 uur in Italië. Wat voor ons een hele onderneming is, is voor haar een lang weekendje uit. We moeten nog een waslijn ophangen maar er zijn geen gunstige bomen op de camping. Eén boom kan ik gebruiken, maar de andere kant moet aan een ijzeren paal worden vastgemaakt. Het is een staander van de wegafbakening die op tweeënhalve meter boven ons hoofd staat. Hoe kom ik daar bij. Ik ga met mijn rug tegen de muur staan en vraag aan Marja om op mijn handen te klimmen, zodat zij bij de paal kan. Een hevige gierbui laat onze eerste poging mislukken. De tweede poging lukt. Ze drukt met haar heup bijna mijn bril stuk, maar het voelt wel lekker aan. Uiteindelijk lukt het en komt Marja weer op de grond met beide benen. Een eend begint plotseling te kwaken en het lijkt net of ze Marja uitlacht. Een Nederlander uit Utrecht vertelt over de omgeving. Hij raadt ons aan om een wandeling te maken naar de heuvel tegenover ons. Daar staat een mooie kapel. In de ochtend doen we verder niets. Lekker luieren in de zon en ondertussen lezen we de brochures over de fresco's in de DUOMO DI ORVIETO. Tegen half drie als de zon wat tempert gaan we onze wandeling beginnen. De lessen die we tot nu toe geleerd hebben zijn: GPS instellen, bergschoenen aan, warm vest omslaan, brood mee, fles water mee, telefoon mee, kompas in de tas. Om bij de heuvel te komen volgen we een omhoog lopende asfaltweg, waarbij je goed moet uitkijken voor het tegemoet komende wegverkeer. De bergschoenen zijn handig om snel even in de berm te kunnen weg stappen. De heuvel zelf heeft een steil omhoog lopende weg, die gelukkig niet te lang is. Voor het eerst deze vakantie zien we sneeuw liggen op de bergtoppen in de verte. Op de heuvel blijken twintig kapellen te staan van rond 1600 en heb je uitzicht op het in het meer liggende ISOLA SAN GUILIO. In elke kapel is een scene uitgebeeld uit het leven van Franciscus van Assissi. Het zijn manshoge beelden, zoals in een kerststal, achter smeedijzeren hekken waarbij de muren zijn beschilderd met fresco's. Als je de beschrijvingen leest realiseer je je dat die gebouwen, beelden en fresco's ruim vierhonderd jaar oud zijn. Het park straalt een lome nazomerse sfeer uit met groene, gele en knalrode boombladeren. De laatste kapel was een kerk waar je kunt biechten en waar wat nonnen de ruimte beheerden. In 2006 zijn we in het stadje ASSISSI geweest en hebben er het klooster ter ere van Franciscus bekeken. Een imposant gebouw bovenop een heuvel. Ik vertelde Marja dat ik vroeger als kleine jongen franciscaner wilde worden. We hadden toen in de parochie een franciscaner monnik die indrukwekkende verhalen over de natuur kon vertellen. In die tijd bezochten we een klooster in de buurt van TEGELEN, dat helemaal vol stond met opgezette dieren. Marja was blij dat ik geen broeder ben geworden, want dan was ik nu waarschijnlijk in de race voor paus. In ASSISSI zelf heerst een middeleeuwse sfeer vol met monniken en nonnen. Op de camping enkele kilometers verderop hebben we voor het eerst in ons leven duidelijk zicht gehad op het melkwegstelsel. Het was er pikkedonker. Als je rondliep zag je je eigen voeten niet en was je bang om te struikelen. Heb ik niet vaak meegemaakt