=Zaterdag, 29 september 2007= Het wordt deze vakantie gebruikelijk dat we 's nachts opstaan om naar de wc te gaan. Zo ook deze nacht. Om drie uur werden we wakker. Buiten was het stil, soms in de verte krekels of een blaffende hond. Eigenaardig hoe weinig krekels we dit jaar horen. Orion stond hoog aan de hemel te stralen. Ook Casiopeia was zichtbaar, zodat we al snel de poolster zagen staan en het noorden konden bepalen. De temperatuur was goed en ik heb nog een poosje buiten op een muurtje gezeten om naar de sterren en de lichtjes in het dal te kijken. Het mooiste vond ik echter het luisteren naar de afwezigheid van geluid. 's Morgens werden we om 8 uur wakker en zagen de zon in een blauwe lucht staan. Ik wilde nu wel eens zien welk stadje we 's nachts hadden zien liggen. Tot onze verbazing was er geen stadje. Overal waar we keken zagen we dicht beboste heuvels en sommige dalen waren gevuld met ochtenddauw. Het leek wel alsof we vanuit een vliegtuig op de wolken neerkeken. De kleuren van het landschap varieerde van groen in alle tinten, herfstkleuren, alle soorten blauw, grijs in diverse gradaties en wit van de nevel en wolken. In SIENNA wilden we naar het PLAZA DEL CAMPO maar we konden nergens parkeergelegenheid vinden. Alles stond bomvol met auto's. We kwamen uit bij een overdekte parkeerplaats met vrije ruimte, maar met een beperkte hoogte van 205 centimeter. Onze auto is 199 cm en na even passen besloten we om niet naar binnen te gaan. Het was te eng en we waren bang om ons dak te stoten. Uiteindelijk weer achteruit de garage uit. Wat nu. Rechtuit mocht ik niet want dat was alleen gereserveerd voor aanwonenden met vergunning. Achteruit was een slingerende weg van 3 meter breed en vijfhonderd meter lang met allemaal Italiaanse auto's die naar de parkeergarage wilden. Het was onze enige uitweg. Marja verkende lopend de route. Toen ze terug kwam stonden we te dubben. Hoe houd je al die Italiaanse auto's tegen. Ik stond op het punt om de auto op een breder weggedeelte te keren toen er een Italiaanse man aankwam. Hij zei dat terugrijden onbegonnen werk was en hij adviseerde om de verboden weg in te slaan. Na tweemaal linksaf slaan zouden we weer op de normale weg staan. Zijn raad volgden we natuurlijk op. We reden de verboden weg in, die naarmate we verder kwamen steeds smaller werd. Op het eind keken we naar een loodrecht omhoog lopende weg, die een scherpe bocht naar links maakte. We konden niet zien waar we dan terecht zouden komen. Met ons verstand op nul gingen we omhoog, maakten de scherpe bocht naar links, de weg werd nog smaller en op het steilste punt kwamen we een kruispunt tegen. Ik zag niets vanwege de steile helling en besloot als een echte Italiaan door te rijden. De bocht namen we perfect en voor ons dook een brede rechte weg op. Daarna reden we SIENNA met een gerust hart weer uit. Leve de automatische versnellingsbak. We hebben minstens nog een uur naar een parkeerplaats gezocht. Op een speciale plek voor bussen en campers vroegen ze twintig euro parkeergeld. Dat vonden we te extreem. Uiteindelijk hebben we de auto even buiten SIENNA op een woonboulevard geparkeerd. Het was er erg druk met kooplustige wandelaars, maar dat is een goede beveiliging tegen het openbreken van onze auto. SIENNA is een echte stad met smalle straten waar alleen de plaatselijke bevolking auto mag rijden. Hoge huizen met was aan lijnen die over de weg hangen. De huizen zien er saai uit maar door de schone straten, de zon en de schaduwen krijgt het een pittoreske uitstraling. Al slenterend door de straten kwamen we op de PLAZA DEL CAMPO terecht. Het heeft de vorm van een hol liggende schelp. Overal zie je toeristen op de grond zitten, liggen of rondlopen. We liepen het oude gedeelte van de stad door en zagen overal prachtige doorkijkjes of vergezichten. De Duomo wilde men enkele eeuwen geleden groter maken, maar halverwege de bouw werd er gestopt vanwege de grote sterfte door de pest. Hadden ze het afgemaakt dan was het de grootste kerk van Europa geworden. Rondom de Duomo maakten we foto's en mensen kwamen spontaan op ons af met de vraag of we hen op de foto wilden zetten met door hen aangereikte digitale camera's. De Duoma zelf zijn we niet binnengegaan, omdat we entree moesten betalen en waarschijnlijk kon het niet op tegen de schoonheid van de duomi in POMPEÏ en ORVIETO. Na SIENNA zijn we naar het dorp MONTERIGGIONI gereden, een plaats bovenop een heuvel en omgeven door een stadswal met elf vestingtorens. Het is onderdeel van de middeleeuwse beschermingswerken op de weg tussen SIENNA en FIRENZE. In het dorpje was een bruiloftsfeest gaande. Tientallen prachtig geklede mannen en vooral vrouwen stonden op het dorpspleintje in de zon te flaneren. Het bruiloftspaar was even verderop in een vestingpoort foto's aan het maken, belicht door de ondergaande Toscaanse zon. Jammer, want hierdoor was mijn kans verkeken om de vestingmuren in diezelfde ondergaande zon te fotograferen. De ondergaande zon is in deze streek beroemd om zijn warme licht en de rust die het geeft aan het landschap. Ik zou er honderden foto's kunnen maken van Marja, maar zij vindt dat nooit zo'n geslaagd idee. In het donker kwamen we op de camping terug.