=Herinnering aan Ligurië= In 2003 hebben we een wandeltocht gemaakt langs de Middellandse Zee kust ter plaatse van de CINQUE TERRE. Het was een warme zomer, de kinderen vonden hun uitdaging aan het strand. Wij wilden wat anders zien. We stonden op een camping vlak aan het strand, waar ook een treinstation in de buurt lag. Wij zouden de trein nemen naar MONTEROSSO AL MARE, terwijl de kinderen gingen zonnen. Omdat we nog niet zo vaak met de trein hadden gereden ging de eerste trein aan onze neus voorbij. We durfden niet in te stappen, omdat niet duidelijk was of het een snel- of stoptrein was. Het bleek dus de stoptrein te zijn en de volgende zou pas anderhalf uur later gaan. Uiteindelijk kwamen we op onze bestemming aan. Een klein gezellig stadje met veel toeristen op terrasjes. We wisten niet goed wat we ons moesten voorstellen bij CINQUE TERRE dus we begonnen met het volgen van de bordjes. Er liepen wat oudere mensen voor ons dus dat zou wel goed komen. Al snel bleek dat wij voorop gingen en dat we steeds verder uitliepen. Het paadje was smal en kronkelde zich omhoog. Soms goed begaanbaar via trapjes, soms wat steil en soms steil zonder trapjes. Gelukkig hadden we drinken bij ons, we puften van de inspanning en de warmte. Bovenop de heuvel aangekomen keken we achterom en stonden meteen stil door het prachtige schouwspel achter ons. We stonden hoger dan we hadden verwacht. het stadje lag onder ons en de zee strekte zich helder blauw uit totdat het verdween in de nevels van de horizon. We kregen er plezier in. We klommen verder en waren benieuwd wat ons volgende uitzicht zou gaan worden. Het pad verbindt enkele dorpjes met elkaar. Vroeger waren die dorpjes alleen via dit looppad toegankelijk. Nu lukt het ook per trein en waarschijnlijk ook per auto. Het pad slingert door het landschap met vaak onverwacht mooie panorama's op zee, soms loop je langs tuintjes en akkertjes. Het zijn steile paden die kronkelen langs de steile heuvels aan de zeekust, de paden zijn vaak smal en lopen soms langs steil omlaag gaande hellingen. Nergens hoef je echter bang te zijn voor hoogtevrees. Indrukwekkend is het als je na het nemen van een bocht plotseling van bovenaf op een stadje uitkijkt. Meestal stop je dan om even te kijken en om uit te zoeken hoe het weggetje naar het dorpsplein loopt. De dorpjes rustig en niet overdreven toeristisch komen vaak net op tijd om de opkomende honger of dorst te lessen. Op de schaduwrijke pleintjes kun je lekker op een stoeprand gaan zitten met een Italiaans ijsje, terwijl je naar de voorbij lopende mensen kijkt. De restaurants zijn rond etenstijd vol en naar ons gevoel soms nogal aan de prijzige kant. Naarmate je zuidelijker komt wordt het pad breder en vlakker, waardoor je een beetje teleurgesteld raakt. Het avontuurlijke van de slingerpaadjes verdwijnt. Na de wandeling waren we toch wel blij dat we van noord naar zuid liepen. Andersom is veel moeilijker, omdat je dan het zwaarste deel loopt terwijl je al moe bent. In latere vakanties reden we regelmatig via de autostrada langs dit wandelgebied en steeds moesten we onszelf dwingen om verder te rijden. De aantrekkingskracht van CINQUE TERRE blijft in onze herinnering zitten.