= Donderdag, 14 september 2017= We werden wakker door de neervallende stortregen. Dat haddden we niet helemaal verwacht. De buren moesten hun tent in de stromende regen opruimen, we hadden met ze te doen terwijl wij aan de warme thee binnen in de camper zaten. Na gebruikelijke ochtendrituelen gingen we op weg naar SALAMANCA . Het weerbericht gaf aan dat het in de Baskische landen de gehele week regenachtig zou blijven. Een honderdtal kilometer het land in zou het droog zijn. De te volgen weg begint richting BILBAO en het zijn heel wat kilometers voordat je het bordje BILBAO van de richtingaanwijzers verdwijnt. Rond het middaguur zagen we een Autogrill restaurant. Een bekende naam vanuit Italië en voor het eerst deze vakantie konden we koffie met gebak bestellen. De tolweg richting SALAMANCA zou via de woestijnachtige hoogvlakten van Spanje lopen en wij probeerden ons een voorstelling te maken hoe die binnenlandse hoogvlakten er zouden uitzien. Op een gegeven moment zagen we de rotsen aan beide kanten van de weg zich gaan aansluiten en werd de doorgang steeds smaller. Waarschuwingsborden meldden de snelheid aan te passen, de weg ging in een bocht naar beneden, de rotsen aan beide zijden kwamen steed dichterbij een nauwe doorgang werd zichtbaar en plotseling doemde de vlakke hoogvlakte voor ons op. Jammer dat we dit niet hadden kunnen filmen. Tot aan de horizon was de vlakte enigszins glooiend, maar wel zo vlak dat je een tiental kilometers vrij zicht in de omtrek had. We probeerden een parkeerplek te vinden om dit landschap te fotograferen. Het lukte niet echt. We waren nieuwsgieig naar de dorpen die in dit gebied welliswaar zeldzaam aanwezig waren. Wat voor soort mensen leven daar? De tolweg afgaan en de nationale wegen volgen was de beste optie. In het dorpje LAS QUINTANILLAS stopten we. Er was niemand te zien, de lucht was warm, het waaide stevig en de wind floot langs je hoofd. De ingredienten van een wild west film uit de jaren tachtig. We hebben er een half uur gewandeld en gefotografeerd zonder ook maar iemand te zien. Wel bleek er een bar open te zijn en hoorden we mensen praten. Om de een of andere reden kwamen er vlak na elkaar auto’s het dorp binnenrijden die allemaal richting bar gingen. Zeker een tiental. De open hoogvlakte met tientallen kilometers uizicht tot aan de horizon, geen huis te zien, geen mens te horen, een warme zon, een straffe wind is voor ons Nederlanders een unieke ervaring. Diverse keren zijn we gestopt om dit op de foto te zetten.In het dorpje BELMONTE DE CAMPOS stonden ineens een kasteel en een kerk voor onze neus. Het dorp zelf was bewoond door een klein aantal mensen, het overgrote deel bestond echter uit vervallen en verlaten huizen.Als je zo’n drie uur door deze landschappen rijdt dan besef je wel dat dit eigenlijk een milieu aanslag is. Alle natuur is verwijderd voor het mogelijk maken van landbouw. Het staat er vol met graanvelden. Om dit oppervlak te bewerken moet je een groot aantal landarbeiders tot je beschikking hebben. De camping in de buurt van SALAMANCA was makkelijk te vinden. Bijzonder toeval was dat we de buren van vanochtend op deze campng weer tegenkwamen. Hun tent was binnen een paar uur in de zon weer opgedroogd.’s Avonds hebben we heerlijk gegeten in het restaurant van het hotel. Tot laat konden we buiten eten, het was er gezellig druk