=Vrijdag, 18 september 2015= Met de fiets reden we naar station ZITTAU VORSTADT . Een oud station met een houten overkapping te midden van zowel moderne als ouderwetse fabrieksgebouwen. Opvallend is hoe schoon alle straten zijn. Hoe zouden ze dat voor elkaar krijgen. Je ziet geen blikje, papiertje of zakje, of je nou in de stad loopt of in een bosrand het is allemaal opgeruimd. Marja zag als eerste de stoomlocomotief aankomen. Het was groter dan ik verwacht had. Ik had de stoomloc van HOORN naar MEDEMBLIK in gedachte, maar dit was een echt grote lok. Dat bleek ook wel nodig te zijn, want het spoor ging alleen maar omhoog. Tijdens het binnenrijden riep de conducteur naar ons dat de fietsen helemaal achterin konden staan. Maar dat was buiten het perron. Toch maar gedaan wat hij zei. In het laatste rijtuig bij de achterste deur had men speciale ruimte gemaakt voor grote lasten. De fiets erin hijsen was op zich al een zware klus. De trein bleef echter keurig wachten totdat wij waren ingestapt. De rit naar boven ging soepel zonder horten of stoten. In het plaatsje OLBERSDORF kon je eventueel overstappen op een reeds wachtende stoomtrein richting JONSDORF . Wij bleven zitten tot station KURORT OYBIN . Daar bleven we nog even kijken naar het rangeren van de locomotief die de trein weer terug zou rijden richting ZITTAU. In OYBIN gingen we op zoek naar de Kuche, die we vonden in een mooie hotel annex café restaurant. Ze hadden daar een luchtige mandarijn slagroom kwark. We kregen advies hoe we kloosterkasteel BERG OYBIN lopend konden bereiken. Buiten stonden bussen, waardoor je de indruk kreeg dat het nog redelijk ver weg was. Volgens de ober was het echter maar 300 meter lopen. Dat bleek te kloppen, maar van daaraf moest je een behoorlijk steile trap op, die voor minder validen moeilijk is te overwinnen. Voor ons was het echter een mooie wandelweg, langs een in hout gebouwde bergkerk en een pad dat hooguit 75 cm breed was en tussen loodrechte bergwanden liep van een tiental meters hoog. Ze noemden het de riddersweg en die uitstraling had het ook. Het kasteelklooster was de moeite van de beklimming waard. Ingeklemd tussen vele meters hoge rotsen staat een gotisch gebouwde kerkruïne. Rondom loopt in etages een woeste rondweg, die goed te belopen is door een stevig hekwerk met leuningen. De rotspartijen zijn waarschijnlijk van een soort zandsteen, want het heeft de meest vreemde vormen en je kunt soms door spleten enkele tientallen meters omlaag kijken. In de camping zijn ze met een bulldozer bezig om grote stenen op hun plek langs de weg te leggen. De monniken deden hetzelfde en stapelden de stenen vele meters omhoog. Hoe zouden ze dat gedaan hebben. Volgens de camping eigenaar zou de terugweg met de fiets erg makkelijk zijn. En dat klopte ook. Vanaf OYBIN loopt een goede weg gedeeltelijk voorzien van fietspad. De afstand tot ZITTAU is ongeveer 4 kilometer en we hebben misschien 15 keer moeten trappen. De rest reden we automatisch met de fiets naar beneden. Wel af en toe remmen anders zou het te hard gaan.