=Zondag, 30 september 2007= Een dag van tegenvallers. Vandaag laat opgestaan, brood gehaald en ontbeten. Tijdens het eten brak er spontaan een kies af. Gelukkig doet het geen pijn en hoef ik niet direct naar een tandarts. Mijn kiezen brokkelen af en Marja vergeet haar medicijnen. We komen tot de conclusie dat we oud worden. Ik brokkel af en Marja takelt af. Tijdens het ontbijt keken we naar de campers die weer vertrokken. De weg is bijzonder stijl en smal. Eén van de campers stond met haar kont naar de uitrit en moest achteruit wegrijden. Ze had echter onvoldoende motorvermogen om de klim te kunnen maken. De koppelingsplaten hadden het zwaar te verduren. De meest ervaren chauffeurs kwamen de helpende hand bieden. Het lukte niet. Totdat iemand zich herinnerde dat er gisteren een camper in tegengestelde richting wegreed. Even verderop stond een hek dat je open kon maken. Van daar af kon je zonder moeite wegrijden. Was wel komisch. Het weer is prachtig met een egaal blauwe lucht en een lekker zonnetje. De herfstkleuren van de loofbomen beginnen nu snel door te zetten. Vandaag hadden we beiden geen zin om naar het drukke FIRENZE te gaan. We besloten om in de omgeving te gaan wandelen. Marja had bij de campingbeheerster een kaart van de omgeving gekocht met daarop wandelroutes aangegeven. Nog even contact met thuis. Djamila heeft erge heimwee in Utrecht en gaat proberen om haar studie in Amsterdam te gaan doen. Vanavond moet ze afscheid nemen van haar paardje Kai met wie ze het afgelopen jaar bijna dagelijks is opgetrokken. Het zit haar niet mee, arm kind. Talitha probeert haar zo goed mogelijk op te vangen. Het wordt weer tijd om naar huis te gaan. De wandeling ging over mooie wegen, ruisende bomen in een prachtige natuur onder een lekker najaars zonnetje. We sloten de wandeling of onder het genot van een biertje en een glas koude icetea. Zo had het kunnen zijn, maar is het niet geworden. We begonnen vol goede moed de wandeling over een behoorlijk steile weg met veel bochten. Na verloop van tijd ging de weg alleen maar naar beneden. Wordt wat als je weer terug loopt. Op een gegeven moment wees een bord linksaf naar een kerkruïne, die ook op onze kaart stond aangegeven. De weg werd om de paar meter met houten borden aangegeven, dus we zaten goed. Zoals normaal in Italië was het bospad stijl, kronkelig, vol stenen en voornamelijk neerwaarts. Hoe we ook zochten, de ruïne van het kerkje konden we niet vinden. Nadeel van kronkelige weggetjes is dat je steeds denkt: "misschien ligt het achter de volgende bocht, even doorlopen en kijken." Voor je het weet zorgt je nieuwsgierigheid ervoor dat je tegen beter weten in steeds maar verder door loopt. Uiteindelijk staakten we het zoeken en moesten de hele weg weer bergopwaarts terug. Volgens de kaart moest bij een boerderij de rechter splitsing genomen worden. Rechtsaf zouden we het boerenerf oplopen, linksaf liep er een goed geasfalteerde weg. Waarschijnlijk de verkeerde boerderij, de weg links volgen totdat we de goede boerderij zouden vinden. Na een half uur lopen klopte de kaart niet meer met wat we zagen. Het was toch de goede boerderij geweest en liep de weg via het boerenerf verder. Ondertussen waren we zo moe dat we geen fut meer hadden om de route te vervolgen. We liepen al minstens 10 kilometer heuvel op en heuvel af en dat is behoorlijk vermoeiend. Gelukkig hadden we voldoende sappig fruit mee en was er voldoende schaduw. Vlak voordat we de camping bereikten rustten we even uit bij een ezel, die we elke ochtend hoorden balken. De laatste kilometers sleepten wij ons voort en verlangden intens naar dat biertje en de koude icetea. 's Avonds naar Nederland gebeld. Het is op de dag af 12 jaar geleden dat mijn vader stierf. Djamila heeft het moeilijk met het afscheid nemen van Kai. Dit was 30 september 2007.