=Zaterdag, 31 mei 2014= Het was koud vannacht. Toen we tegen 2 uur naar het toiletgebouw gingen was het nog 10 graden Celsius met een wolkeloze hemel. Toen we een beetje uit de lampen van de camping gingen staan zagen we de Melkweg. Om 5 uur was het nog maar 4 graden, om 7 uur zakte de temperatuur naar 3 graden. Marja's slaapzak is niet meer zo goed waardoor ze het koud had. Een extra fleesdeken en twee buitenjassen hielpen haar om weer warm te worden. Tijdens het ontbijt zaten we lekker buiten. De hemel was prachtig blauw en de zon verwarmde ons tot zo'n graad of 20. We zaten lekker te doezelen in de warmte. Vandaag zouden we een wandeling volgens route 6 maken. Dus alle goede instellingen bij elkaar geraapt en ons klaar gemaakt voor de wandeltocht. De wandelroute werd vanuit het dorp ANTHOLZ MITTERTAL goed aangegeven met bordjes en merktekens op de bomen. Na enkele tientallen meters gestegen te zijn had je prachtige uitzichten over de dalen en de daarin liggende dorpjes. Het bos zelf was mooi met dichte naaldbomen en soms sterk stromende beekjes en watervallen. Plotseling kreeg de weg echter een ander karakter, net nadat we bij een gedenkteken voor een man stonden die in deze bossen was verongelukt. We gingen steile paden op van niet meer dan 50 cm breed, vlak langs diep dalende hellingen. Ik concentreerde me helemaal op het voetpad en durfde amper naar beneden te kijken. Marja liep voorop en ik volgde al haar bewegingen. Door de steile klim moesten we regelmatig stoppen en uitrusten. We waren soms helemaal buiten adem. De ver reikende uitzichten over het dal maakte wel veel goed. Diverse malen dachten we eraan om het op te geven en terug te gaan naar beneden. We deden het niet omdat de wegen goed waren bewegwijzerd en de terugweg mogelijk enger was dan de heenweg. We waren op weg naar het eindpunt bij een groep hutten genaamd MALGHE GRENTE ALMEN op 2002 meter hoogte. Na een zeer lange steile klim kwamen we bij twee hutten aan. Wij waren dolblij want we hadden ons doel met veel moeite gehaald. We maakten foto's. Onverwacht kwam er een meisje uit het bos tevoorschijn met een grote rugzak en twee honden. Ze groette ons in het Engels. We raakten aan de praat. Ze kwam uit Zweden en was bezig met een wandeltocht in drie maanden vanaf TRIEST naar MONACO. Volgens haar veel gedetailleerdere kaart moesten we nog 200 meter omhoog om bij de eindbestemming te komen. We gingen op weg en weer waren het steile kronkelende paden langs steile diepe hellingen. Met onze laatste loodjes bereikten we ons doel. We hoorden van een afstand mensen praten. Een boer was bezig om een hek te maken. Toen we onze hoofden boven de hellingrand uitstaken zagen we een auto staan. Vanaf ons vertrekpunt was er een bergpad dat redelijk begaanbaar was met een auto!!!!! De terugweg hebben we sportief genomen via de aangewezen route met kleine kronkelende bergpaadjes. Vreemd genoeg is het dalen minder gevaarlijk voor je gevoel dan het stijgen. Waarschijnlijk omdat je bij het dalen de risico's met eigen ogen kunt inschatten. Negentig procent van de route is namelijk helemaal niet gevaarlijk. Bij het stijgen weet je niet hoe het pad achter je rug eruit ziet. Je bent bang dat je bij het uitglijden zo naar beneden valt, terwijl dat in werkelijkheid helemaal niet het geval is. 's Avonds hebben we onszelf getrakteerd op een etentje in het restaurant van de camping. Dit soort wandelingen zijn alleen verantwoord te lopen als je advies hebt gevraagd bij de lokale campinghouder en voorzien bent van water, warme waterdichte winterkleding met capuchon, stevige bergschoenen, GPS, wandelkaart en een wandelstok.
de wandeling begint rustig hier begon de verandering een uitglijder stopt 100 meter lager we dachten dat we er waren met de auto kun je hier ook komen het einddoel