=Vrijdag, 23 september 2016= Vannacht zagen we voor het eerst deze vakantie ORION . Zij prijkte hoog aan de horizon precies in het verlengde van het looppad naar de douche. We hebben er een poosje naar gekeken en zagen de ORIONNEVEL. De PLEIADEN konden we niet vinden. De ochtend verminderde het zicht door mist tot zo’n 200 meter. Wel mooi om de camping half weggedoken in de mist te zien. We reizen via de grenzen langs OOSTENRIJK en TSJECHIË naar het noorden. Bij het plaatsje WALDKIRCHEN was het tijd om te pauzeren. Het centrum heeft een rondweg waarlangs de diverse parkeerplaatsen liggen. Deze rondweg was zo klein dat de parkeerplaatsen slechts ruimte boden aan zo’n 10 auto’s. Vandaar liepen we naar het centrum dat een moderne aanblik gaf met goed onderhouden gebouwen. Het centrum bevatte een groot plein met vele zitgelegenheden. Bij een Bäkerei hebben we van oudsher goede ervaringen, omdat die vaak een groot assortiment aan Kuchen hebben. Even verderop zaten een aantal mannen aan een terrastafel. Naarmate de tijd verliep sloten er zich steeds meer mannen aan en de groep groeide gestaag aan tot zo’n 15 personen. Toen er een hoog blonde vrouw op hoge hakken en een diep decolleté langs liep verstomde het gesprek en keek iedereen dezelfde kant op totdat zij uit het zicht verdween. Net een scene uit een Italiaanse film. Bij het plaatsje LACKENHÄUSER zochten we een camping. De receptie was echter in middagrust waardoor we onze tijd beter konden besteden aan een wandeling naar het drielandenpunt tussen DEUTSCHLAND, ÖSTERREICH en TSJECHIË. Dat leek het beste te lukken via een wandelroute vanuit het plaatsje DREISESSEL . De wandelroute was redelijk moeilijk te begaan. Met houten vlonders had men moerasachtige gebieden begaanbaar gemaakt. De rest van het pad bestond uit grote keien en je moest van kei naar kei stappen om je weg te vinden. Je krijgt er wel routine in, maar je komt nauwelijks vooruit. De afstand van 3 kilometer liepen we zonder te rusten in ruim een uur heen. Op het laatst begonnen we te twijfelen of we wel door zouden gaan tot aan het drielandenpunt. Mensen achter ons haakten al af. Gelukkig gaf onze GPS aan dat we nog hooguit 300 meter van het punt af waren. Geen reden dus om terug te gaan. Het punt is niet echt spectaculair. Het ligt in een dal met rondom, voor zover je kon kijken, alleen maar dode bomen. Thuis uitzoeken waarom al die bomen dood zijn. Te moerasachtig, bosbrand in het verleden? Door te zoeken op internet kwamen we erachter dat de bomen dood gaan door een keversoort.