=zaterdag, 17 september 2022= Het had deze nacht flink geonweerd. De bui hing recht boven ons. We bleven boven slapen, want wij waren omringd door hoge bomen. Die vangen de bliksem wel op. Door de regen bleven we binnen in onze pyama en luisterden naar het radioprogramma NIEUWSWEEKEND op de tablet. We hadden wat moeite om actief te worden, maar doordat het ophield met regenen dwongen wij onszelf om te douchen en op stap te gaan. Via de site KOMOOT vonden we een redelijk makkelijke wandelroute vanaf de camping via de ITALIAANSE grens , en een natuurpark zowel op het land als in de ADRIATISCHE ZEE . De wandeling begon met een bijzonder steile helling. Die helling is alleen te nemen door de oude SLOVEENSE mensen na te doen. Die slenteren langzaamaan naar boven. We hadden bovenop de heuvel een prachtig uitzicht over de kuststreek, de haven, het stadje en de ADRIATISCHE ZEE. Door de regen ware sommige delen van het looppad spekglad. We liepen bovenop een klif. De zee was een natuurgebied, waar men het zeeleven voorrang geeft op de recreatie en beroeps zeevaart. We liepen soms op 1 meter afstand van de ITALIAANSE grens. Het gebied is voornamelijk akkerbouw, wijngaard, olijfbomen met heel soms een boerderij. We zagen vrijwel geen mensen op onze wandeling. Bij een oude grenspost hebben we natuurlijk de grenspalen gefotografeerd. Op een gegeven moment liepen we een zeer steile trap af die uitkwam aan de voet van de klif. Het lag er bezaaid met losse stenen brokstukken variërend in grote van enkele centimeters tot een halve meter. We liepen van steen naar steen balancerend. Door de ongelijke ligging van de keien en de modder kon je flinke uitglijders maken. De zon ging al naar zijn laatste uurtje, waardoor er een mooi goudglanzend avondlicht ontstond. Om onszelf te belonen haalden we een pizza in het stadje. Het bleek een van de lekkerste pizza’s te zijn die ik ooit tot nu toe heb gegeten