=Woensdag, 04 juni 2014= Vannacht kwam er weer een flinke regenbui over, gepaard met een behoorlijke harde wind. De camping ligt aan een meer en wij stonden niet meer dan een meter boven waterniveau en circa 30 meter van de waterrand. We zagen de soms redelijk hoge golven over de kade heen komen. Als we vlak aan het meer hadden gestaan dan zou ik niet rustig zijn gaan slapen. Nu gingen we ervan uit dat de campinggasten aan het water ons wel zouden waarschuwen als er wateroverlast zou ontstaan. Onze reis naar de rotstekeningen in het PARCO NAZIONALE DELLE INCISIONE RUPESTRI ging over de lokale binnenwegen. De reis duurde daardoor te lang, waardoor we besloten om verder te gaan via de strade statali. De bewegwijzering in het dorp CAPO DI PONTE was goed. We kwamen aan bij een kleine parkeerplaats naast een boerderij. Via een smal pad bereikten we de ingang van de bezienswaardigheid. We konden het ook op het geluid doen, want er waren hele hordes schoolkinderen op excursie in het park. Dat zie je erg veel in Italië, kinderen van 10-12 jaar oud in klasverband met de meester of juffrouw in een cultureel of historisch belangrijke locatie. Opvallend is de gedisciplineerdheid van de kinderen, ze luisteren goed, blijven twee aan twee in de rij, halen onderling niet veel kattenkwaad uit. In alle gevallen zie je ook hulpouders meelopen, meestal wat er achteraan hobbelend. De kassier was een vriendelijke man die op een plattegrond aangaf hoe we het beste konden lopen en waar de mooiste plekjes van het park waren. Bij de eerste rotstekening moesten we even turen waar we de tekeningen konden zien. Ze zijn enkele millimeters in het rotsoppervlak geslagen, waardoor je strijklicht nodig hebt om ze te zien. Weet je eenmaal hoe je moet kijken, dan zie je inderdaad de meest opmerkelijke tekeningen. Later zagen we op een video dat het onderzoek naar de tekeningen gedaan werd door er een smeerseltje op aan te brengen. Deze contouren werden vervolgens overgetrokken met een potlood. Op die manier zie je wel 10 keer zoveel plaatjes als met het blote oog. De rotsen zelf zijn opmerkelijk vlak. Een man die toezicht hield legde uit dat deze rotsen waren geslepen door de gletsjers van de laatste ijstijd. De slijpsporen daarvan zag je als evenwijdige strepen op het oppervlak van het gesteente. Wat men op borden uitlegt is dat de structuur van die plaatjes ook zichtbaar zijn in Scandinavië, Groot Brittannië en grote delen van oost Europa. Men moet in die tijd verder gereisd hebben dan we ons kunnen voorstellen, anders zouden dit soort verbanden niet zo met elkaar overeenkomen. Marja vroeg of deze tekeningen werden aangetast door de luchtverontreiniging. De toezichthouder legde uit dat deze gravures al vele duizenden jaren bestaan en dat de slijtage minimaal is. Sinds eind vorige eeuw zag men wel dat de rots zwart werd. Men kwam er na studie achter dat dit een soort alg was. Met een speciaal middel werd dit alg weg gewassen, maar na enige tijd merkte men dat de rots door het wassen wit ging uitslaan. Men onderzoekt nu waardoor dit ontstaat. Ook heeft men last van barsten in het materiaal, waardoor er stukken steen uitbrokkelen. Na het bezoek aan het openluchtpark ging onze tocht naar de overkant van het dorp. Daar lag een museum en er stond een opmerkelijke kerk op de bergwand. Het museum was goed bewegwijzerd, alleen het einde geven ze niet aan, waardoor we het oude dorp binnenreden. We konden het museum niet vinden en zetten onze auto op een parkeerplaats. Dan zouden we lopend het museum opzoeken. Nadat we waren uitgestapt zagen we aan borden op de gevel dat we tegenover het museum stonden.