=Maandag, 17 september 2007= We zouden vroeg opstaan om naar BARREA door te reizen, een afstand van circa 800 kilometer. Ons uiteindelijke doel is de voet van Italië en daarom moeten we de eerste dagen grote afstanden rijden. Maar rustig opstaan, lekker douchen, uitgebreid ontbijten, kijken naar de medekampeerders, en genieten van de opkomende zon heeft ook zo zijn charmes. Uiteindelijk pas om 12 uur weggereden na uitgebreid afscheid genomen te hebben van Oma. Verbazend dat de moeder van de campingbeheerster op haar 91ste ons nog persoonlijk binnen een paar seconden herkent. De deur gaat open, ze ziet ons, herkent ons en noemt ons bij onze namen op een voor haar zeer karakteristiek zangerige toon. Een prettige stemmelodie die ik ook herken bij sommige oudere Indische omaatjes. Voordat we uit PIANO PORLEZZA wegrijden gaan we nog even langs bij het graf van Jan, Marja's broer. Zijn Hollandse naam en blonde lokken op de grafsteenfoto vallen op tussen de Italiaanse graven. Het is alweer twintig jaar geleden dat hij hier op zijn eerste vakantiedag plotseling overleed. Op het moment dat ik het hek van de begraafplaats achter mij dicht deed, verbaasde het me dat die twintig jaar ongemerkt snel voorbij zijn gegaan. Als de dag van gisteren staan de beelden van die dag nog voor mijn ogen. Boven ANCONA gingen we op zoek naar de camping Verde Luna in het stadje FANO . Op een terrein van 2 hectare waren wij de enig aanwezige. De ontvangst door de beheerster was erg vriendelijk en ze sprak goed Engels. Zes jaar geleden stonden we ook alleen op een camping van 4 hectare in Duitsland. Het was in april, het vroor enkele graden en het was al vroeg donker. Een heel aparte ervaring om 's avonds in het pikkedonker naar de sanitairgebouwen te lopen onder een stralende sterrenhemel, terwijl er verder totaal geen geluid van mensen is te horen. In FANO was het ietsjes anders. De temperatuur was boven de 20 graden en de camping trekt toch wel mensen uit de omgeving die een praatje komen maken. Je voelt je er niet alleen. Overigens waren de muggen blij dat we kwamen. Ze hadden de hele dag nog geen campinggast gezien en keken uit naar een lekker avondmaaltje. Na het eten maakten we een wandelingetje naar het Adriatische Zee strand. Een honderdtal meters van de camping. Romantisch met ons tweetjes naar sterren kijken en satelieten zoeken. Aan de horizon zagen we lichtjes. Was dat een eiland in de verte of waren het bootjes. Na een half uur wachten en kijken besloten we dat het bootjes waren. Sommige lichtjes waren verdwenen en het leek of de lichtjes zich langzaam verplaatsten.