=Herinneringen aan Napels en Pompeï= Twee jaar geleden zijn we samen met onze jongste dochter Djamila en haar vriendin Loïs naar NAPELS gereden. Onze standplaats was een camping ten noorden van NAPELS. Vandaar reden we eerst naar POMPEÏ en bezochten er de restanten van het stadje. In de middag namen we de trein naar NAPELS en na een lange wandeltocht door het havengebied namen we een rode toeristenbus om een betere indruk van de stad te krijgen. Als ik achteraf terugkijk hebben we in een paar uur tijd enorm veel gezien en gedaan. Zeker na onze wandeltocht door POMPEÏ waren we alle vier ziek van vermoeidheid. Na wat gegeten te hebben trok het gelukkig weer bij. Onze aankomst in POMPEÏ was er een van vooroordelen. Je ziet overal mannen staan die uitgebreid zwaaiend elke camper een bepaalde richting willen opsturen. Eerst denk je dat het politie-agenten zijn die je waarschuwen, later herken je ze en rijd je ze gewoon voorbij. Na een poosje besef je dat je wel op hun uitnodigingen moet ingaan, omdat je je auto anders niet kwijt kunt. En dan blijkt het vooroordeel. Het zijn gewoon aardige mensen die heel normale tarieven rekenen voor het parkeren. Voor vijf euro kun je je auto een hele dag laten staan, waarbij je weet dat er bewaking is. Meestal zijn het parkeerplaatsen van een bestaande camping. Als de camping niet vol staat met gasten dan vult men dat aan met dagjesmensen die er hun auto kunnen parkeren. Een camper is in trek omdat men hoopt dat ze een nacht blijven staan. Dan rekent men normale statarieven. POMPEÏ was groter dan ik verwachtte. Ik had een dorpje verwacht van een paar huizen groot, maar het blijkt een stadje met allerlei voorzieningen, inclusief een Arena. Als je door de straatjes loopt kun je een goed beeld vormen hoe men toen geleefd heeft. Ik vond de straten met de oversteekplaatsen voor voetgangers een uitvinding. Je ziet dat elke cultuur het maximale voordeel haalt uit de kennis en technologie die men op dat moment beheerst. Ook in die tijd kon je heel luxueus leven. Je had geen kennis van elektra en dieselbrandstof, dus je mistte het ook niet. Als je de Arena ziet dan realiseer je je hoe dik de laag as geweest moet zijn die het hele dorp heeft bedekt. Grappig om te bedenken dat je bezoek aan POMPEÏ een soort tijdreis is, je ziet voorwerpen die nog net zo mooi en indrukwekkend zijn als 2000 jaar geleden. Hoeveel generaties liggen er wel niet tussen toen en nu. Er is zoveel te zien dat je op een gegeven moment maar gaat zwerven door de ruïnes, je bent niet in staat om alle details te bekijken ook al zou je dat wel willen. Een groot deel van de overblijfselen ligt overigens nog onder het as en moet in de loop der jaren nog onderzocht worden. Uiteindelijk wilden we de afgietsels bekijken van de mensen die in de hete as begraven waren. We wisten dat het ergens op het terrein moest zijn,maar we konden de plek niet vinden. Zelfs met een landkaart was het nog een heel gepuzzel. De meisjes begonnen al andere interesses te krijgen en voerden een samenzang uit op het voormalige kerkhof. Uiteindelijk vonden we de juiste plek en werden we onwillekeurig stil. Je ziet de afgietsels van de mensen en je ziet dat het hun laatste momenten waren, waarbij sommigen elkaar probeerden te beschermen. De afloop was echter niet meer te beïnvloeden. De afgietsels waren ooit toch levende mensen in wanhoop. Onze zwerftocht door POMPEÏ had waarschijnlijk zoveel energie gevergd dat we een tekort aan brandstof hadden. Gelukkig was er bij de uitgang een eetgelegenheid waar we weer konden bijkomen. Ik ben zelden zo moe geweest en blij dat ik kon eten. Vlakbij de ruïnes is een station, zodat we besloten om de trein te nemen naar NAPELS . Ook hier weer de nodige vooroordelen. Het zal wel een stad zijn vol zakkenrollers en mafiosie. We kwamen het station uit en we wisten eigenlijk niet goed wat er allemaal te doen was in deze stad. We hadden ons niet erg goed voorbereid, omdat we oorspronkelijk niet van plan waren om deze stad nu al te bezoeken. We liepen in de richting van de haven. Uit boeken en films hadden we de indruk dat daar een mooi uitzicht moest zijn, met een romantisch havenkwartier. Wat een tegenvaller. Het bleek een normaal havengebied te zijn met veel brede straten, afgebakende overslagbedrijven, kantoren en veel lawaaiig autoverkeer. We liepen langs de "Spaanse wijk" en durfden niet naar binnen te gaan. Het zijn typisch nauwe Italiaanse straten met mensen die op straat hangen en erg veel afvalhopen. Later begrepen we dat de vuilafvoer al enkele maanden plat lag in NAPELS. Deze bedrijfstak blijkt aardig onder invloed te liggen van plaatselijke mafia. Gevolg waren gigantische hopen stinkend afval op de hoeken van de straten, met daar tussenin vele Afrikaanse immigranten die tegen de gevels hingen en allerlei koopwaar bij zich hadden. Met drie blonde vrouwen waren we een opvallende verschijning en we werden menigmaal nagestaard of aangesproken. Ik liep achter de dames aan, zodat veel mannen uiteindelijk inhielden. Het maakte de Spaanse wijk tot een bedreigende omgeving, waarschijnlijk meer in ons hoofd dan in werkelijkheid. Na een vermoeiende maar wel indruk makende wandeling kwamen we bij een kasteel terecht. We dronken wat bij een terrasje en bespraken hoe we verder zouden gaan. Verder flaneren door de stad zou ons niet veel meer kennis opleveren. Een stad die door haar smerigheid aantrekkelijk was. De kleuren zwart en grijs overheersen in het stadsbeeld. Toevallig zagen we rode bussen met toeristen door de stad rijden. We stonden vlak bij een opstapplaats en besloten om een rondrit te maken. Het bleek een operator te zijn die in meerdere steden hetzelfde concept heeft. De bussen zijn goed herkenbaar en rijden een vaste route. Met je kaartje kun je op elke gewenste plek uitstappen en bij een latere bus weer instappen. Je krijgt oortelefoons die je in elke stoel kunt inpluggen. Je kunt zelf een taal kiezen en je krijgt een volledige uitleg over de bezienswaardigheden waar je langskomt. Een leuke manier van toeren en je hebt snel inzicht wat er in de stad te doen is. Marja en ik besloten om de stad later nog eens beter te gaan bezoeken. We wisten nu vrij goed waar we heen moesten. Uiteindelijk viel ons tweede bezoek in 2007 en we willen nog een keer naar deze stad gaan. Ons vooroordeel bleek onjuist te zijn. Het is wel een stinkende lawaaiige stad, maar er is ontzettend veel te zien en te beleven. En wat de Afrikanen betreft, ze proberen ook hun brood te verdienen, als je aangeeft dat je geen belangstelling hebt dringen ze zich verder niet op.