=Woensdag, 19 mei 2010= Vandaag gaan we op weg naar een kasteel in CASERTA, waarvan ik de ingang thuis heb gevonden via Google Earth. Deze locatie vervolgens overgezet in Truus met het bekende goede gevolg. Na enig zoeken vonden we eindelijk een parkeerplaats, bereikbaar via een 3 meter breed ijzeren hek. Die werd gebruikt voor zowel het inkomend als het uitgaand verkeer. De parking was een verhaal apart. Op de binnenplaats van 150 bij 150 meter stond het helemaal vol met auto's kris kras door elkaar heen. Een tiental parkeerwachters schreeuwden over het terrein naar elkaar, waarna de poortwachter in gebroken Engels tegen ons zei: "turn twice left". Zonder te weten wat het gevolg was laveerde ik tussen al die auto's door waarna ik opgevangen werd door een parkeerwachter. Hij zette ons op een plek met 4 rijen auto's tegen elkaar aan. Met kleine autootjes zetten diverse parkeerwachters gangpaden en parkeerplaatsen af. Alles schoof en stoof door elkaar heen, waarbij driftig heen en weer werd geschreeuwd. Na een poosje gekeken te hebben zag ik plotseling het verband. Met de auto's zetten ze bepaalde gebieden af waardoor de automobilisten gedwongen worden om op een bepaalde manier te parkeren. Heel gericht schuiven de parkeerwachters op, met het gevolg dat het hele terrein uiterst efficiënt wordt ingericht. Grote en kleine auto's evenals bestelbussen en campers staan na een uurtje precies op de juiste plek. De parkeerwachters gaan weg zodra het terrein vol is, vermoedelijk om een andere parkeerplaats te gaan inrichten. De parkeerwachters zien er behoorlijk ruig uit, maar ze wezen ons heel vriendelijk de weg naar het kasteel en gaven ons adviezen waar de mooiste plekken waren. Het paleis was indrukwekkend. We liepen naar binnen, kwamen in een grote galerij terecht met allemaal zijbogen, waardoorheen je vierkante binnenplaatsen zag liggen. De meeste binnenplaatsen werden omsloten door hoge gebouwen, maar via de derde boog keken we op een hoge marmeren trap met aan beide zijden beelden. We liepen naar boven en zagen wanden en vloeren ingelegd met diverse kleuren marmer. Het had wel wat weg van Versailles in Frankrijk. Elk vertrek was rijk gedecoreerd, waarbij je in het begin met open mond rondkijkt, maar na de twintigste zaal loop je er al sneller doorheen. Beneden in de galerij had je aan het eind een boog waardoorheen je een grote tuin zag liggen. Het eind van de tuin was ruim 2 kilometer verderop. We kozen ervoor om lopend naar de overkant te gaan. De tuin bestaat uit langgerekte grasvelden omzoomd met beelden, langgerekte waterpartijen met watervallen en fonteinen. De temperatuur was 22 graden waardoor het aangenaam wandelweer was. Na 2 uur lopen kwamen we aan het einde van de tuin, waar een hoge kunstmatige waterval was aangelegd. In de tijd dat deze tuin werd gebouwd beschikte men nog niet over elektrische pompen, dus je vraagt je af hoe ze al die watervallen, fonteinen, waterkeringen etc in werking kregen. Vlak bij de grote waterval lag een Engelse tuin met prachtig grote bomen. Sommige waren zo groot en machtig dat het wel levende wezens leken. We raakten verdwaald in de tuin en konden de uitgang niet meer vinden. Na wat omzwervingen en de ontdekking van een stenen Venus kwamen we weer op bekend terrein. Al lopend stel je je voor hoe de rijke edellieden in de 19de eeuw op een lome zondagmiddag door deze tuin wandelden. Ze konden uren lopen zonder hun eigen terrein te verlaten. Op weg terug naar het paleis kwamen donkere wolken opzetten. dat beloofde niet veel goeds en we moesten nog 2 kilometer lopen voordat we beschutting zouden vinden. Vlak voordat we het paleis binnengingen gaf een windvlaag aan dat er een thermiekbel ontstond. Die thermiekbel deed een kleine windhoos ontstaan vlak bij de opstelplaats van paardenkoetsjes. Er ontstond lichte paniek en wandelaars, fietsers, paarden en koetsiers zochten een beschutte plek. We zochten onze camper op en reden midden in de avondspits het stadje CASERTA uit in de richting van NAPELS. Onderweg zien we koude valwinden die over de hoge bergtoppen heen komen en met veel geweld het dal in denderen. We stoppen om daarvan foto's te maken, en op sommige paatsen rijden we zelfs door deze wattendekens heen. Op de camping in POMPEÏ is het echter zonnig weer, wel zien we in de verte wolkenpakketten over de VESUVIUS op ons afkomen. Ze veroorzaken echter geen regen, we zien in het donker constant bliksemflitsen zonder dat ze geluid geven.