=Donderdag, 19 september 2019=

Rustig en lang geslapen. Het brood is pas om 10 uur beschikbaar bij de receptie. Het leuke van slapen op een heuvel is dat je de omgeving hoort wakker worden. De honden blaffen tegen 4 uur in de morgen, waardoor de hanen wakker worden en tegen vijf uur beginnen te kraaien. Ze roepen en beantwoorden elkaar. Tegen zes uur hoor je de eerste mensen naar hun werk gaan. Na een uitgebreid ontbijt die we doorbrachten met kijken naar het landschap en praten over wat we gaan doen, besloten we om een wandeling te gaan maken. Tijdens het ontbijt kwam er een vliegtuig over en bij het zoeken waar het geluid vandaan kwam zagen we hoog in de lucht een tiental grote vogels zweven. Het waren gieren of adelaars. Ze sloegen regelmatig met hun vleugels, bleven bij elkaar cirkelen en verdwenen vrij snel. Hun kop en slagpennen waren licht, het lijf donker. De top van de vleugels bestond uit herkenbare afzonderlijke pennen. Marja had een looproute in haar gedachte SENA DE LA PLAZA DE LOS MOROS . Het was niet ver van de camping en begon met een lange gravel achtige straat richting bos. Met enige toeval vonden we de toegangsweg van de route. Het was een smal paadje tussen de bomen dat begon met veel gladde stenen. Al snel gingen we redelijk steil omhoog. De meegenomen wandelstokken kwamen goed van pas om je evenwicht te houden. Op een gegeven moment kwamen we op een plek waar duizenden losse steenblokken en –blokjes lagen. Dat stenenveld moesten we oversteken, waarbij onze bergwandelschoenen ons beschermde tegen het verzwikken van de enkels. Je moest wel oppassen dat je voet niet klem kwam te zitten tussen de rotsblokken in. Het ging goed waarna het volgende opmerkelijke punt een loodrechte wand was bestaande uit een steensoort met allemaal evenwijdige scheuren. Op sommige plaatsen zag je dat struiken of bomen zo’n rots hadden gespleten. Over enkele honderden jaren is zo’n rots uiteengevallen in duizenden losse rotsblokjes. Marja zag langs het pas veel kruidensoorten die we thuis gebruiken in het eten. Na veel klimwerk bereikten we het hoogste punt op 817 meter hoogte, een klim van 150 meter. Niet eens zo hoog, maar wel erg inspannend. Het uitzicht was groots, mogelijk konden we 50 kilometer in de rondte kijken. We waren precies op de helft van de af te leggen route en we begonnen de afdaling. Deze bleek vele malen makkelijker dan de eerste helft en binnen een uur waren we weer op het beginpunt. We waren wel toe aan een verfrissende drank. ’s Avonds buiten voor de camper gegeten met een open geslagen luifeldoek, een rode ondergaande zon, zingende krekels en een lekker maal bestaande uit soep, yoghurt en stokbrood. Leek net een scene van “out of Africa”.