=Vrijdag, 21 september 2007= We hadden het zo goed gepland, maar wat viel het tegen. Om tien uur vertrokken we, zodat we rond vier uur in de middag op de camping in SPECCHIOLLA vlak boven BRINDISI zouden zijn. Helaas gesloten ondanks dat in het campingboek stond dat deze camping het hele jaar open zou zijn. Een eenvoudig briefje aan de poort "overte 20/4/08" veroorzaakte toch wel een probleem. We trokken op met een Duitse camper die ons met signalen had gewaarschuwd dat de camping gesloten was. Na nog drie campings in de buurt bezocht te hebben kwamen we tot de conclusie dat alles in de omgeving gesloten was. Op zich was het wel een mooie rondrit, je rijdt door olijfboomgaarden, duinpannen, verlaten dorpen. Het had een beetje weg van de Camarque in Zuid-Frankrijk. Wat te doen als het campingboek niet meer als leidraad gebruikt kan worden. Je kunt overal naar toe rijden en dan steeds weer tot de ontdekking komen dat de Italianen zich niet aan het campingboek houden. We beredeneerden dat de weinige toeristen die in deze uithoek van Italië komen vrijwel allemaal als doel hebben om het zuidpuntje van de laars te bekijken. Waarom zou je anders zo ver rijden. Op naar het zuidpuntje, de camping in GAGLIONA DEL CAPO . Rond acht uur kwamen we aan na een inspannende rit over donkere wegen die nogal eens van karakter veranderden. Soms reden we op een goed berijdbare provinciale weg, soms ging zo'n weg over in een smal dorpsweggetje of kwam uit op een pleintje en werd je via allerlei ingewikkelde routes door een stadje geloodst. Truus heeft ons menigmaal op de juiste route gehouden en dat geeft toch wel een ontspannen gevoel. En dan te bedenken dat we vijf jaar geleden dit soort wegen alleen met een kaart hebben gereden. Je kwam er toen ook wel uit, maar zeker in die kleine stadjes zouden we met een kaart heel wat keren hebben moeten zoeken of vragen naar de juiste wegen. Met Truus kun je al honderd meter vooraf zien wat je moet gaan doen. Soms lijkt het net een radar op een schip, daar kun je ook vooruit kijken op een schermpje en zie je dingen die voor het oog nog verborgen zijn. De routes in Italië hebben allemaal hun eigen karakteristieken. We komen Italië binnen bij LUGANO en tot aan MILAAN is dat een bergachtig en rijk aandoende omgeving. Na MILAAN richting RAVENNA zie je grote industrieterreinen afgewisseld door enorm grote maar armoedig ogende akkerbouw gebieden. Zodra je de Adriatische Zee ziet ben je weer in een rijke bergachtige streek met her en der witte kustplaatsen, treinrail langs de snelweg, tunnels en valleien aan de westkant. In ABRUZZI ruige en hoge bergen, diepe kloven, hoog gelegen bergdorpen als middeleeuwse uitkijkposten, haarspeldbochten en plotseling kilometers uitgestrekte platte plateaus vol akkerbouw en lange rechte wegen, omzoomd door hoge bergen. Rijd je vanuit BARREA naar BARI dan zie je eerst een berglandschap dat na een tiental kilometers gevolgd wordt door heuvels vol akkerbouw. Hier heeft de mens werkelijk toegeslagen. In september zijn de velden gemaaid en de grond is op sommige plekken geploegd. Eindeloze gele en bruine velden, heuvels tot aan de horizon, waarbij de horizon een golvende strakke lijn is zonder boom- of struikcontouren. Het ljkt wel of de mens elke boom of struik die in de weg zat heeft gekapt in het belang van de industriële landbouw. Ik merk dat we beiden helemaal stil worden als we door dit landschap rijden. Je krijgt een gevoel van afgrijzen, wat een milieuvernietiging. Voor zover je nog bosjes of struiken ziet zijn deze voor bijna 30% de afgelopen zomer in de brand gegaan. Onder BARI kom je in een duinachtig gebied vol olijfboomgaarden, waar alle bomen in het gelid staan op een roodbruinachtig grond die is ontdaan van alle groene sprietjes. Druivenplantages zijn overhangen met plastic in twee kleuren. Doorzichtig wit plastic voor de broei en groen plastic om de zon te temperen. Kustplaatsen zijn hier soms totaal verlaten en staan vol met afgedichte huizen, autoloze straten en een hier en daar een loslopende kat of hond. Een decor voor fotografie of een horror film.